How the story begins! : จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด

สวัสดีค่ะ วันนี้แอดขอมาแนะนำตัวเองนะคะ ว่าแอดเป็นใครมาจากไหน และมา ลงเอยที่เซบูได้อย่างไรค่ะ

ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ ชื่อยุ้ยนะคะ เป็นสาวไทยร่างเล็กคนหนึ่งที่มาเรียนภาษาที่เซบูเมื่อนานมาแล้ว และปัจจุบันก็กำลังทำงานที่สถาบันสอนภาษาอังกฤษแห่งหนึ่งที่เมืองเซบูค่ะ

เริ่มต้นเรื่องราวทั้งหมดเลย คือยุ้ยเริ่มจากการมาเรียน ภาษาอังกฤษที่เซบูตั้งแต่ ปี 2016 ค่ะ
ซึ่งนั่นก็ผ่านมาหลายปีมากแล้ว :)  

แล้วหากถามว่า รู้จักที่นี่ได้อย่างไร และทำไมตัดสินใจมาเรียนที่นี่ 
คือยุ้ยรู้จักการเรียนภาษาที่ฟิลิปปินส์ได้จากเพื่อนคนเกาหลีค่ะ
แอดมีเพื่อนเป็นคนเกาหลีที่เรียนด้วยกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย และพอเขาเรียนจบเขาก็มาเรียนภาษาที่ฟิลิปปินส์ แต่ไม่ใช่ที่เซบูนะคะ
โชคดีที่ตอนนี้ โลกเราเข้าถึงยุค SNS เป็นที่นิยมแล้ว ยุคหลัง Y2K  ยุ้ยจึงได้เห็นภาพความเป็นอยู่ของเพื่อนที่มาเรียนที่แบบ Real time อยู่บ้าง   และเห็นคนเกาหลีและญี่ปุ่นมาเรียนที่ฟิลิปปินส์กันเยอะเลยทำให้สนใจอยากมาเรียนที่นี่เช่นกัน

เอาล่ะค่ะ ยุ้ยเลยเริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกับการมาเรียนที่ฟิลิปปินส์ เข้า Google เสริจไปเลยค่ะ และตอนเอง
OMG!  ตกใจมากกับข้อมูลที่พบ :O 

 ยุ้ยพบอะไร?   
ยุ้ยแทบไม่พบอะไรเลยค่ะ!!!  
ช็อคกว่าอีกมั้ยค่ะ ข้อมูลการมาเรียนที่นี่น้อยมาก แถมเอเจนซี่ที่คอยส่งนักเรียนมาเรียนก็แทบจะไม่มีเลย
มีแค่สามเจ้า แล้วแต่ละเจ้าก็มีรัวิวน้อยมาก ยุ้ยก็อ่านข้อมูลเดิมๆส่องภาพเดิมอยู่เป็นเดือน กว่าจะตัดสินใจที่จะมาเรียนที่นี่

ตอนที่มาที่นี่ครั้งแรก ตอนนั้นเมืองเซบูและตัวประเทศฟิลิปปินส์ ยังไม่ได้เป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าปัจจุบันนี้เลยค่ะ และในตอนนั้นประเทศฟิลิปปินส์ในสายตาของคนไทย ยังติดภาพลบอยู่มากมายเกี่ยวกับประเทศนี้อยู่ ทั้งในเรื่องความปลอดภัย การพัฒนาของประเทศและเศรษฐกิจ การเป็นอยู่ของผู้คน อาหารการกิน

ซึ่งภาพลบเหล่านี้คือปัจจัยสำคัญในการที่คนๆหนึ่งเลือกที่จะตัดสินใจไปใช้ชีวิตระยะยาวในที่ใดที่หนึ่ง
ตัวยุ้ยเองไม่เท่าไรค่ะ เพราะคิดว่าเราสายลุยอยู่แล้วและก็ไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับยุ้ยในการไปใช้ชีวิตในต่างแเนคนเดียวในระยะยาว  แต่คนที่กังวลมากกว่าคือคุณพ่อคุณแม่ของยุ้ยเองนั้น แต่สุดท้ายพ่อกับแม่ก็ให้มาเพราะท่านเชื่อว่าลูกสาวตัวเองนั้นสตรอง ยังไงก็รอด เลยปล่อยให้ออกมาสู้ชีวิตตามลำพัง

ตอนนี้จะโกรธท่านดีมั้ย. ทำไม่พ่อแม่ไม่ห้ามกัน!!  ล้อเล่นนะคะ

ทำไมถึงเป็นเซบู?

จริงๆแล้วเพื่อนของยุ้ยเลือกไปเรียนที่เมืองบาเกียวซึ่งเป็นเมืองภูเขาค่ะ แต่ข้อมูลที่พบสำหรับบาเกียวตอนนั้นคือมันค่อนข้างธุรกันดารและลำบาก ต้องนั่งรถหลายชั่วโมงกว่าจะถึงโรงเรียนหรือตัวเมืองที่เที่ยวสักแห่ง จิตใจตอนนั้นยังไม่พร้อมรับความลำบากเลเวลนี้ เลยเลือกเมืองเซบู ที่เป็นเมืองทะเลและดูจะลำบากน้อยกว่า และยุ้ยก็ยังเลือกโรงเรียนที่ติดห้างสรรพสินค้าค่ะ 

ความคิดตอนนั้นคือ ถึงประเทศจะธุรกันดารแค่ไหน อย่าน้อยขึ้นชื่อว่าติดห้างแถมเป็นห้างใหญ่ห้างดังของที่เซบูคงเป็นแหล่ลงที่เจริญแล้วแน่นอน ยุ้ยก็คงไม่ลำบากสักเท่าไหร่ และคงไม่อดตายที่นี่แน่นอนค่ะ

และนี่คือที่มาที่ไปของแลนด์ดิ้งถึงเซบูครั้งแรกค่ะ

+++สัปดาห์หน้ายุ้ยจะมาเล่าต่อถึงประสบการณ์การเรียนและการได้มาทำงานที่นี่นะคะ+++

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ